martes, 27 de mayo de 2008

Esta cabeza

Hoy he vuelto a patinar, con un grupo de niños en Cumayasa, vestidos de deporte y organizados en equipos, esperándome para enseñarme a jugar a pelota. Se quedó en una intención sin apuntar en la agenda, un olvido involuntario. Se quedó una profunda decepción encajada en mi garganta.

Y es que ando disgustado con mi cabeza. Yo querría una con gran cantidad de memoria para acordarme de todo lo que hago y lo que vivo, de todo lo que me dicen o digo. Que me permita estar pendiente de varias cosas al mismo tiempo, de tenerlas controladas. Que me vengan las ideas en el momento oportuno, sin tener que depender de notas que nunca leo, o de paquetes preparados en la puerta que nunca cojo. Porque intentarlo lo intento, pero el defecto es de fabricación, y no hay garantía para ella.
Una cabeza así es la que se necesita para estar en este sitio. Ante la dispersión de la obra romanense, de las parroquias, los campos, los coles… yo necesitaría una herramienta para estar perfectamente centrado, con unas señales que se activaran en su momento y lugar preciso, para no andar a veces como vaca sin cencerro, corriendo aquí y allá, desarrollando piernas antes la ausencia de recuerdos.
Que no me haga quedar en ridículo cuando dicen que digo cosas que juraría que no he dicho, o que no quede tan mal con personas a las que digo que iré o que haré, y que nunca voy o digo. Una cabeza que me ayude a no hacer todos los días una “falsa salida” de casa, a la que tengo que volver casi siempre una segunda vez, o incluso una tercera.
Me preocupa no encontrar a veces las palabras que supe, o las ideas que me visitaron mientras me duchaba o conducía. Y cuando haya perdido mis recuerdos, me preocupará no saber qué fue de mí.

6 comentarios:

teresa dijo...

Jolinjo,Rubencín,que no es para tanto...No te pongas tan redical!!
Los que te conocemos ya sabemos que además de tus buenas intenciones,tus grandes ideas y tu nobleza,no puedes evittar ser un despistado y un tanto panoli...pero eso es lo bonito!
Si te hace falta hacemos una colecta para mandarte una agenda tamaño gigante en la que quepan tus múltiples compromisos...!
Y mientras tanto,vuelve a pedir cita para que te den esa clase de pelota,que seguro te viene genial...
No cambies nunca,"atontaíllo"...!
Un besote!!

eva dijo...

"Y cuando haya perdido mis recuerdos, me preocupará no saber qué fue de mí."

besos de colores

Anónimo dijo...

Hombre, a mi también me gustaría tener una cabeza así, y a quien no!!!. Yo creo q soy peor que tu.
Hoy en la reunión de la frater le tocaba preparar a mi grupo y he comprado unos pastelitos muy buenos del horno de campanar, y cuando he llegado al VES, los he metido en la nevera. Después ha empezado a llegar la gente, hemos hecho la reunión, el ágape, junto con la otra comunidad, la gente ha sacado lo que ha traido, y yo no me he acordado de mis pastelitos...
Y ahí están, los pobres, todos solos en la nevera del VES deseando ser comidos...
Que por cierto; si alguien lee esto y se va a pasar por el local del VES en los próximos días, por favor que aproveche y se coma un pastelito en mi honor. hay 8...
Ale, ánimo con todo.
Un beset

esteldenadal dijo...

va a resultar q no soc tan panoli com tu dius, no?...jeje.
Va Rubo, no sigues dramàtic. Tal volta no tingues la millor memòria del món (per a algunes coses), però el q estàs fent sí es de tindre un parell de... ;)
(i no tot el món és capaç).
Avant!

Life must go on!

Bsos

Monto.- dijo...

"y cuando haya perdido mis recuerdos, me preocupará no saber qué fue de mi..." Jo Rubén, con esta epístola cualquiera diría que tienes un principio de alzheimer, vamos que yo que todavía ando en este mundo más despistada que tú, consigues que me "preocupe" cuando siempre he pensado que eso es parte de tú encanto o del mío ;)!!

Lo importante no son las veces que tengas que volver a entrar en casa, sino lo que haces, lo que estás haciendo!!

PD: si te consuela, yo no hago falsas salidas, ya que cuando vengo a acordarme de todo lo que me he dejado, estoy bastante lejos como para volver...si no pregúntale a Miguel Costa que desde el 10/11/07 (boda de Marta Sanchis) espera que me acuerde de traerle la chaqueta de su traje, que por otro descuido me llevé de su cohe!

ale bsos miles.iaio

Manel dijo...

Un dia negre...

Però segur que ja has tingut alguns de normals (i potser algun dels bons) des d'aquest post i ja se t'ha passat el mal rotllo.

Fins a la pròxima cagada, clar. Però això és llei de vida, a La Romana i al carrer Cuenca, per a tu i per a mi, com per a tots els altres. Voràs com no tornes a faltar a una classe de pilota

Una abraçada,

Manel AF